Ierse connectie met Dien avond en die Rooze
Op 7 maart brengt de Ierse ambassadeur Helena Nolan een bezoek aan de Brugse bibliotheek. Een gelegenheid om de connectie met de Ierse dichter Thomas Moore en Gezelles bekende gedicht Dien avond en die rooze te belichten.
Thomas Moore (National Portrait Gallery)
The Last Rose of Summer
Volgens Hugo Verriest las Gezelle samen met zijn leerlingen het werk van de Ierse dichter Thomas Moore. Moore schreef in 1805 zijn bekende gedicht The Last Rose of Summer, over ouder worden en je vrienden en geliefden zien sterven tot je alleen over blijft. Moore, maakte ook de melodie bij de tekst. Hij nam het op in Irish Melodies (1807-1828). Het lied werd vooral bekend als populair salondeuntje uit de opera Martha (1844) van Friedrich von Flotow.
Eugeen Van Oye aan Gezelle, 11.1858
De roos van Eugeen
In 1858 schenkt leerling Eugeen Van Oye, Gezelle een roos uit zijn tuin. Naar aanleiding hiervan schreef Gezelle op 1 november om 10 u ’s avonds het gedicht Dien avond en die rooze voor Van Oye. In zijn dankbrief alludeert Van Oye naar Moores The Last Rose of Summer: “Ik heb u deze rooze gegeven, om de waarheid te zeggen, als de laatste rooze van den zomer”. Het eenzaamheidsgevoel uit Moores gedicht sprak de in zichzelf gekeerde Van Oye aan, die in de intieme omgang met Gezelle en de beslotenheid van zijn kamer troost vond.
Lees meer over Eugeen Van Oye en over de bundel Gedichten, gezangen en gebeden.
'Tis the last rose of summer,
Left blooming alone;
All her lovely companions
Are faded and gone;
No flower of her kindred,
No rose-bud is nigh,
To reflect back her blushes
Or give sigh for sigh!
I'll not leave thee, thou lone one.
To pine on the stem;
Since the lovely are sleeping,
Go, sleep thou with them;
Thus kindly I scatter
Thy leaves o'er the bed,
Where thy mates of the garden
Lie scentless and dead.
So soon may I follow,
When friendships decay,
And from love's shining circle
The gems drop away!
When true hearts lie wither'd,
And fond ones are flown,
Oh! who would inhabit
This bleak world alone?
Thomas Moore
Dien avond en die rooze
'k Heb menig menig uur bij u
gesleten en genoten,
en nooit en heeft een uur met u
me een enklen stond verdroten.
'k Heb menig menig blom voor u
gelezen en geschonken,
en, lijk een bie, met u, met u,
er honing uit gedronken;
maar nooit een uur zoo lief met u,
zoo lang zij duren koste,
maar nooit een uur zoo droef om u,
wanneer ik scheiden moste,
als de uur wanneer ik dicht bij u,
dien avond, neêrgezeten,
u spreken hoorde en sprak tot u
wat onze zielen weten.
Noch nooit een blom zoo schoon, van u
gezocht, geplukt, gelezen,
als die dien avond blonk op u,
en mocht de mijne wezen!
Ofschoon, zoo wel voor mij als u,
— wie zal dit kwaad genezen? —
een uur bij mij, een uur bij u
niet lang een uur mag wezen;
ofschoon voor mij, ofschoon voor u,
zoo lief en uitgelezen,
die rooze, al was 't een roos van u,
niet lang een roos mocht wezen,
toch lang bewaart, dit zeg ik u,
't en ware ik 't al verloze,
mijn hert drie dierbre beelden: U,
Dien Avond — en — die Rooze!
Guido Gezelle
