Stamboom

“een man met lustig en opgewekt karakter, optimist, een tikje hoogmoedig in zijn spreken, eergierig, onverschrokken, gesteld op zijn onafhankelijkheid, van niemand vervaard en voorzien van een rijke fantasie.”

“Een man die overal weg mee wist, breed van opvatting, iedereen behulpzaam om er zijn eigen zaken door te benadeligen; een aardigaard in gezelschap en omgang met mensen; die genot had in ‘t leven, alhoewel zonder veel geluk en met veel tegenslag, ten gevolge van zijn goedhartigheid, maar die bij rampspoed daarom nooit zijn goed humeur verloor.”

“Grootmoeder woonde bij ons in te Heule. Ik herinner mij nog en zie hoe ze van de trappen van de vaute kwam waar ze sliep. ‘t Geen ik verder over haar van horen zeggen vernomen heb, is van haar moeilijk karakter, eigenzinnig, gesloten, eenhandig en scrupuleus inzake godsdienst.”

“Moeder beweerde dat zij haar nooit welgezind had gezien, nooit had weten lachen of leute te hebben kunnen verdragen. Ze was uiterst nauwgezet en bedekt op haar persoon.”

“Hij is ons dan voorgekomen als een wezen waar wij met bewondering naar opkeken: een sterk gebouwde man, groot van gestalte, breedgeschouderd, met zware stap en een kop als uit steen gehouwen, met een kortgesneden snor als ijzerdraad zo hard en rechtopstaand grijs stekelhaar. Hij was nors in zijn spreken en nooit anders heb ik hem gezien dan met een ernstig, gesloten uitdrukking op het gelaat, - zelfzeker en gesteld op zijn gezag.”

“Met zijn gesloten aard en weerbarstig uitzicht, was hij anders gemoedelijk in de omgang. Onder een ruwe schors stak een gevoelig hart, doch hij kon moeilijk iets daarvan laten blijken. Wij keken met ontzag naar hem op, maar bewonderden hem als een kindervriend. Telkens hij op bezoek kwam bracht hij voor ons iets mede.”

“De 13de februari van ‘t jaar 1909 is moeder plotseling en zonder doodsstrijd overleden. Toen ik er bij kwam lag zij op haar bed met een uitdrukking op het gelaat, gelijk ik haar nooit gezien had, een uitdrukking van zware ernst, kwaad, gesloten - identiek dezelfde van het masker van haar broer Guido, gelijk ik hem gezien had op zijn sterfbed.”

“Uit hetgeen over nonkel Seppen bekend werd en we later uit de familiebrieven hebben kunnen opmaken, had hij vooreerst de doening van een nukkig, overgevoelig, verwend kind; zonder wilskracht, dobberend en wispelturig, onvast en besluiteloos; behept met minderwaardigheidscomplex, treurend, mismoedig, ‘t geen dan oversloeg tot een ander uiterste: ondernemend, driftig, hartstochtelijk met vaste plannen en besloten het moeilijkste aan te pakken.”

“Van talent of begaafdheid is van hem nooit iets aan de dag gekomen - zijn broer, met zijn eeuwige gedichten, verveelde hem. Over zijn functie als dorpsherder, zijn sermoenen, hebben wij niets vernomen. Hij heeft alleen zijn reputatie als “aardigaard” achtergelaten. [bv.] Omdat hij pastoor was te Stene, verzamelde hij in zijn hof alle mogelijke soorten stenen. Met zulke en andere excentriciteiten heeft hij een zekere vermaardheid gekregen.”

“Florence was minder uitgegroeid dan haar broers en zuster, -een kortgestuikt postuur, met kranige Gezellekop. Zij was preus, koket, enigszins verwend als kakkernest en aan de plezierige kant; zij had een verzorgde opvoeding ontvangen, in de wereld verkeerd en was rap van aanleg; zij sprak vlot Frans en Engels. Tante Florence is zeker de enige bij wie ik niets van de hebbelijkheden eigen aan de familieaard heb kunnen opmerken. Er lag een vastberadenheid in haar karakter, die zij geenszins van haar vader en nog minder van haar moeder geërfd hebben kon.”

“Haar verzorgde opvoeding en kloostertucht zullen er zeker wel voor iets aan gedaan hebben om haar karakter te vormen. Zij was een bezadigde, verstandige, echte kloosterzuster, met durf evenwel om haar eigen opvatting naar voren te brengen en raad te geven waar het te pas kwam. Ik heb dikwijls kunnen nagaan dat zij in verwarde omstandigheden een gezond inzicht had en een persoonlijke kijk op veel dingen buiten het klooster.”

“Als student was hij altijd naar de laatste mode en een tikje opvallend gekleed. Ik heb mijn moeder de bemerking weten maken: Hij is veel te preus om priester te worden!” In zijn toog was hij ineens van statuur en voorkomen een imposante verschijning geworden, een schone, jonge geestelijke, naar wie men opkeek. Gelijk vroeger bleef hij nauwgelet en verzorgd op zijn nieuwe kleding. Hij droeg de zilveren gespen op de schoenen en miek gaarne gebruik van de romeinse mantel. Ik ben in de gelegenheid geweest Cesar van heel dichtbij te kunnen nagaan in zijn ontplooiing van jonge knaap tot volwassen persoon.”

“Ik ben heilig overtuigd dat hij een voorbeeldig en gewetensvol priester is geweest, die in alles er op uit was zijn plichten als geestelijke te vervullen - vooruit en vooral. Maar ik weet even goed dat hij heel zijn leven met een masker op heeft gelopen - de buitenste schors de binnenste gevoeligheid heeft verdoken; een leven lang van refoulement- zijn hart in bedwang gehouden, gelijk zijn oom het vroeger gedaan had en die het hem ten ander bekend heeft gemaakt. Als dichter heeft hij geleden onder de druk van zijn oom, de nazegger, de epigoon van de grote Gezelle.”