In de kijker: schriftje van Vrouw Weyn

Tijdens het recent verwerken van de nieuwe aanwinsten, dook een schriftje op van Vrouw Weyn (Sophie Peeters). We kenden dit schriftje tot nu toe enkel uit de literatuur over Vrouw Weyn. Theo Penneman had hierover een artikel geschreven, inclusief de volledige (aangepaste) transcriptie van het schriftje. (Penneman, Theo, ‘Vrouw Weyn en Guido Gezelle. Een onuitgegeven handschrift over het ontstaan van Gezelles gedicht «Niemandsvriend» (1895)’, in: Ic Hou, contactblad tussen oud-leerlingen, ouders, leerlingen en vrienden van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie Sint-Niklaas, jg. 19 aflevering 36 (1973 nr. 2), p. 64-81.)

Zoals ondertussen bekend, bracht Guido Gezelle in 1895 een bezoek aan Sophie Peeters en inspireerde dat bezoek hem tot het schrijven van het gedicht ‘Niemandsvriend’. Jaren later, in 1904, schreef Sophie Peeters op haar beurt een heel verslag over dit bezoek, met als resultaat dit schriftje van 32 volgeschreven bladzijden. Daarin beschrijft ze in detail het hele verloop van deze dag, die ze “onder den gelukkigsten en den schoonsten dag myns levens” telde. “al wierd ik honderd jaer dien dag en samenspraek met dien eerbiedwaerdigen priester zal ik noiet vergeten.” Zo spraken Gezelle en zij o.a. over verloren gegane volksgebruiken (waarover ze veel wist), en leidde ze hem door haar tuin, waar Gezelle grote bewondering had voor een grote reuzendistel. “terwyl Mynheer de pastoor dien distel soo aendagtig beschouwde dagt ik aestons in myn selven daar gaet Mijnheer de pastoor zeker een schoon gedicht op maken het selve was waer ook want niet lang daer na las ik in biekorf het schoon gedicht van de distel niemandsvriend”.

Dit gedicht, samen met dit schriftje en de reeds in de collectie opgenomen brief van Sophie Peeters vormen een mooi geheel.

Sophie Peeters is één van Gezelles vrouwelijke correspondenten die deel uitmaakt van het project Vrouwen van papier.