Emilie Van Baeten

Emilie Colette Marie Van Baeten werd geboren te Kortrijk op 28 juni 1847 als dochter van wijnkoopman François Louis Joseph Vanbaeten en Adelaide Therese Meheus. François was de schoonbroer van Karel Verriest. Hij was nauw betrokken bij het H. Geest-Weeshuis waar Guido Gezelle van 1872 tot 1878 logeerde en was ook kerkmeester van de O-L-Vrouwparochie. Emilie trouwde op 11 oktober 1876 met Adolphe Hebbelynck. Ze kregen een zoontje Léon en een dochter Marie. Op 25 september 1880 schreef Guido Gezelle het gelegenheidsgedicht 'De braave Maarten' voor Ursula Simoens, omdat ze 25 jaar in dienst was als de meid van het verwante gezin Van Baeten-Delorge. Dit gedicht werd opgenomen in de bundel 'Liederen, Eerdichten en Reliqua'. In dat gedicht verwijst Gezelle ook naar Adolphe en Emilie: “Niet waar, Alfons, gij weet daarvan, Van ’t geen die brave maarte al kan? En Emilie, die, uitgetrouwd, Nu zelve al twee drie kinders douwt, Gij weet daarvan, en ’t deert u dat Gij nooit nog zulk een maarte en hadt?” De contacten met het gezin Hebbelynck-Van Baeten waren zeer vriendschappelijk. Zo schreef Gezelle ook het gedicht ‘Scilt ende vrient’ als persoonlijke attentie voor de familie. Het gedicht beschrijft hoe een ik-figuur wegvlucht uit een sneeuwstorm en geborgenheid vindt bij een bevriend gezin. Gezelles handschrift suggereert dat de leuze 'scilt ende vrient' op de haard van hun woning stond. Emilie overleed in Merelbeke op 21 oktober 1932.